Een teken van leven uit Dharmapuri

Hallo allemaal, het wordt weer een keer tijd voor een blog, ik loop er nu al 10 achter op Elisabeth denk ik en we maken hier genoeg mee! Ook al hebben we elke dag hetzelfde ritme, toch komt de sleur er niet aan te pas, want elke dag is anders en we beleven of zien elke keer wel weer iets wat ons verbaasd doet staan!
Aangezien ik niet een echt dagboek bijhoud, zal ik jullie vertellen wat me het meest is bijgebleven de afgelopen week.
We zijn nu ongeveer 2,5 week op Mercy Home aan het werk. Het weer is nog steeds fantastisch, soms iets te, en we genieten volop van onze zomeravonden op het dakterras.
Afgelopen week zijn we vooral bezig geweest met fysiotherapie geven aan de kinderen en ’s middags het stoffen en opruimen van de opslagruimte. Afgelopen zondag de laatste kinderkleren opgevouwen in de stellingen, dus we kunnen de kinderen nu binnenkort nieuwe kleren gaan geven! Erg leuk, ik denk de kinderen hier erg blij mee zullen zijn, kunnen we ze mooi aankleden, er zitten heel veel hippe kleren bij!! Alleen we moeten nog bedenken hoe we de jongere kinderen de kleren gaan geven, zodat die niet steeds verwisseld gaan worden in de was. We wilden er naamplaatjes in maken, maar dat blijkt geen goede optie aangezien de wasvrouwen hier niet of nauwelijks kunnen lezen….. Verder willen we gaan kijken of we volgende week een soort speelruimte in kunnen richten met de 4 dozen speelgoed en knuffels die hier nog opgeslagen staan. Ik denk dat dat hartstikke mooi is voor de kinderen, aangezien ze helemaal niets hebben om mee te spelen; op de buiten speelplaats na.
We verbazen ons ook dagelijks over de organisatie hier (of beter, soms, welke organisatie?). Tijdens het fysiotherapie geven hoort er een vrouw (verzorgster van de kinderen) bij ons te zitten om de kinderen te brengen en te halen en ze evt. naar het toilet te brengen. Het komt echter nog wel eens voor dat er geen vrouw is en in dat geval brengen we de kinderen zelf naar school of het toilet (mits we op tijd zijn, want soms is voor je het weet de mat nat haha). Over het algemeen geven de kinderen het wel duidelijk aan dat ze moeten plassen en dan is het hup hup kind op de arm en naar buiten. Op zich plassen de kinderen overal hier in de tuin, maar een toilet is wel beter lijkt me. We kwamen er laatst achter dat er aan de overkant van de fysioruimte ook een toiletgebouwtje zat. Aah..dachten we dat komt mooi uit; we doen de deur open en de drollen kwamen je tegemoet. Vette shit dus….We hebben er een vrouw naartoe gebracht en met gebaren uitgelegd dat het makkelijker was als de wc schoon was..
Op zich vind ik het naar school brengen van de kinderen ook wel leuk, omdat ik dan een kijkje kan nemen wat er daar zich afspeelt, in welke klas ze zitten etc. De kinderen die ik behandel zijn over het algemeen namelijk echte schatjes! Helaas is mijn favoriete lachebekje gisteren naar huis vertrokken…. Als het goed is komt hij over een week weer, maarja hier weet je het maar nooit! Dat is wel raar, ouders kunnen hier zo langskomen, melden dat ze hun kind komen ophalen en dan nemen ze het kind mee naar huis. Voor hoe lang etc. is vaak niet bekend! Dus soms komen wij om therapie te geven en dan missen we ineens 1 of 2 kinderen…..die blijken dan later naar huis te zijn..
Maargoed nu even over de school hier, deze verschilt nogal van de scholen in Nederland, dat kan ik wel vertellen! Natuurlijk er zijn hier veel geestelijk beperkte kinderen, dus dat maakt het lesgeven er ook niet makkelijker op. Als er eentje gek gaat doen, staat de hele klas op z’n kop en de juffrouw er achteraan met een stokje. Daar ben ik ook wel van geschrokken; hoe gemakkelijk de kinderen hier met zo’n stokje worden geslagen!! Het schijnt overal wel voor te komen, dus Mercy Home is wat dat betreft geen uitzondering…. Ik kan het niet goed aanzien en heb de neiging om de lerares zelf dat stokje eens te laten voelen als ik het zie; maarja dat is dan weer lastig aangezien je niet kunt verstaan wat er aan de hand is. Dus wij weten ook niet waarom een kind wordt gestraft! Het zou een stuk makkelijker zijn als de kinderen hier gewoon Nederlands leren in het vervolg…. Misschien kunnen we dat wel introduceren, ze hebben hier in het hele land zoveel talen, dan kan Nederlands er ook nog wel bij toch..??
Soms kom ik ook een kind terugbrengen naar zijn klas en dan loop ik het lokaal binnen en wat ik dan soms tegenkom. Een aantal kinderen zit netjes mee te doen met de les, maar de rest…. Sommige liggen gewoon te slapen, anderen hangen wat rond en weer anderen lopen wat in en uit, en het lijkt de lerares ook niet veel uit te maken… Ik stond daar de eerste keer echt heel raar van te kijken. Dat is toch geen school???? Maarja niet te snel oordelen, aangezien dat hier misschien wel de norm is…. Ook de slaapzalen van de kinderen vond ik in het begin vreemd om te zien; er is namelijk geen bed te bekennen! Er is een zaal voor jongens en een zaal voor meisjes; het is gewoon een lege ruimte en iedereen slaapt op de betonnen vloer met een dun matje. Ik zou er echt niet aan moeten denken, al is het beton natuurlijk wel lekker koel met deze temperaturen…..maargoed ik neem aan dat dit voor de kinderen heel normaal is, ook al vind ik het stiekem een beetje zielig!
Verder zijn er een aantal kinderen die lichamelijk zo gehandicapt zijn dat ze niet kunnen zitten en ook niet naar de klas gaan. Deze kinderen liggen de hele dag wat in de gang maar wat te liggen. We hebben al eens gezien dat een ‘gezond’ kind zo op het lichamelijk gehandicapte kind ging staan…. Ik vind het een erg vervelend gezicht, maar wat we eraan kunnen doen?? Ook iets om nog over na te denken…..
Nu even over op de wat mooiere dingen! Af en toe als we tijd overhebben, pakken we wat spullen uit de fysioruimte en gaan lekker met de kinderen voetballen. Echt bij het zien van een bal staan er ineens 30 jongens en meisjes om je heen te springen, helemaal blij! Een aantal kinderen weet wat voetbal is, maar het overgrote deel loopt erbij en vinden het sowieso al prachtig, al scoren ze 10 keer een eigen doelpunt. Het is erg leuk om te zien hoe blij ze hier al zijn met een beetje aandacht…
Trouwens laatst werd ik tijdens het voetballen weggeroepen door een paar kinderen die gebaarden naar hun hoofd. Ik denk huh, wat zal er aan de hand zijn?? Stond Elisabeth even verderop met een meisje, en zij had het hele gezicht onder het bloed! Wij doen ook wondjes verzorgen hier, en wij dus snel met het meisje naar de fontein om te wassen en te kijken hoe erg het was. Het viel gelukkig reuze mee….Wij waren natuurlijk wel nieuwsgierig wat er gebeurd was en er werd ons in gebaren uitgelegd dat een ander kind een steen naar het hoofd van het meisje had gegooid!!! Tja..wat een verstand he.

Afgelopen maandag zijn we voor het eerst een dagje weggeweest van Mercy Home; naar de watervallen in Hogenakkal. Het was ongeveer een uurtje met een (uiteraard) overvolle bus. De heenweg nog zitplaatsen kunnen bemachtigen in ieder geval! Daar aangekomen, hebben we eerst een boottoer gemaakt van 3 uur.. en wat voor een tocht haha… We zaten in een rond bootje van bamboe en plastic en niets is elekrisch uiteraard. Er gaat een bootman mee die de hele tocht lang peddelt. Eerst kwamen we langs de watervallen en je komt echt heel dichtbij. Heel erg mooie natuur hoor, en je word ook nog eens lekker nat…..geen straf bij 40 graden! Overal op het water waren nog meer bootjes met allemaal blije Indiers die vrolijk naar ons zaten te zwaaien en te roepen en wij natuurlijk meedoen….heerlijk vakantiegevoel..
Na de watervallen voeren we een stukje de rivier op daar. Op een gegeven moment zagen we allemaal drukte bij een rots; bleek daar een visverkoop tentje te zijn in de middle of nowhere!! Dit wilden we natuurlijk wel even proeven, ervan overtuigd dat onze maag nu al zo goed bestand is tegen alle bacteriën hier, dat we er vast niet ziek van zouden worden….Heerlijke erg pittige visjes. Aangezien de bootman geen Engels kon hadden we geen flauw idee hoe het boottochtje er verder uit zou zien. Op een gegeven paddelde hij naar een rots en gebaarde dat we er hier uit moesten. Nou wij de rost opgeklommen en we volgden hem langs een paar hutjes en over een weg in het bos. Wat zal dit toch zijn?? Bleek de bootman ons een ander deel te willen laten zien. Er stonden allemaal prieeltjes in het bos en daar even op de foto. Ach dachten we, die bootman wil vast ook wel even op de foto (Indiers zijn gek op foto’s), en toen begon het hoor.. vanaf dat moment had hij alleen nog maar oog voor mij en Elisabeth maar lachen! Ik moest dichtbij hem gaan zitten in de boot,hij wilde me maar al te graag helpen met zwemmen en ik kon ook wel een massage krijgen, pff…nee dankjewel hoor!
Hoggenakal falls is een hele bekende plaats om te gaan baden. Het water schijnt een soort helende werking te hebben, vergelijkbaar denk ik met een spa in Nederland. Het is erg populair en het was zelfs op een maandag erg druk (was wel een holiday ivm hindu festival). Mannen en vrouwen baden uiteraard apart en de vrouwen houden over het algemeen hun kleren aan. Wij hebben ook van een heerlijk bad genoten. Bij het baden is een oliemassage heel populair, maargoed die heb ik dus maar overgeslagen!! Na het baden voeren we weer terug naar het beginpunt en was de trip over. Ik opgelucht dat ik van de bootman af was, het werd toch wel een beetje ongemakkelijk op het laatst…
Dus wij stappen uit het bootje, bedanken hem en willen weglopen. Maar ho, dat kon zomaar niet, de bootman hield ons tegen en vroeg ons om geld/fooi. Tja, wat nu?? Vragen om geld vond ik wel een beetje onbeleefd ( misschien hier heel normaal??, maar zover we weten niet) en bovendien hadden we alleen maar groot geld op een paar muntjes na… Dus wij die paar muntjes gegeven, maar nee dat leek nergens op, het moest meer zijn zei hij! Tja, toen maar weggelopen, uitleggen was ook niet mogelijk aangezien we elkaar niet konden verstaan…
Ook nog even naar het krokodillenpark geweest. Hier kwamen we een andere man van de bootjes tegen en die wilde ons begeleiden door het park. En omdat wij buitenlanders waren, regelde onze begeleider dat een man bij de krokodillen in het hok sprong om ze voor ons te laten bewegen… Apart hoor, dat je door je huidskleur een bijzondere behandeling krijgt… Mijn ervaring is dat de Indiërs erg aardig en behulpzaam zijn, maar soms wordt het voor mij wat benauwend... We vroegen de bootjesman waar de Hanging bridge was (ook een gedeelte in Hogenakkal met heel mooi uitzicht!) en in plaats van de weg te vertellen, wil hij zelf ons dat laten zien! Prima, maar vanaf dat moment wil hij ook alles voor je gaan regelen zoals een riksja een dit een dat....Het is dan lastig om te zeggen ho ho, hennig an….ik als Nederlands geëmancipeerde vrouw zoek het liever zelf uit haha..
Aan het einde van de middag bijna alles gezien in Hogenakkal, dus tijd om een bus terug op te zoeken. De bus zoeken was niet het probleem, maar de bus inkomen??? Alles zat propvol, en dan echt propvol. Na 3 bussen voor bij te hebben laten gaan in de hoop dat de volgende dan wel rustiger zou zijn, maar nee hoor!! Toen geprobeerd een plekje te veroveren, dit lukte op de treeplank. Dus we hebben zelf ook een tijdje half uit de bus gehangen!
Later toen het wat rustiger was, voorin nog erg leuk gekletst met een aantal Indiaanse mannen, die collega’s van elkaar waren. Al met al een supermooie dag gehad!!

Ik laat het hierbij voor nu, iedereen de groetjes in Holland, en tot later!

Liefs Lotte

Ps Het eten is hier echt super lekker, elke dag verheug ik me weer op de lunch of het avondeten mmm… . mis de hollandse pot totaal niet!!