Nog even een verhaal en dan…..lekker op reis!

Als eerste weer bedankt voor alle leuke reacties, erg leuk om te lezen hoor!
Het schiet nu echt lekker op, nog een dagje en dan gaat de ‘ontdek India als toerist reis’ van start. Ik begin samen met Elisabeth in Madurai en we gaan dan via een aantal plaatsen weer omhoog naar Bangalore. Tegen de tijd dat we daar aankomen, komen Matthijs (vriend Elisabeth) en Remco (vriend van Matthijs) daar met het vliegtuig aan en gaan we nog eens twee weken naar Kerala en Noord-India. In die tijd is er geen internet, dus ik ben dan voor dik 3 weken ‘onbereikbaar’, lekker rustig he;)!
Nou eens even vertellen wat er de afgelopen anderhalve week weer is gebeurd. Vorige week dinsdag een bezoek gebracht aan het St. Joseph Hospital in Salem (plaats verderop) en daar eens even rondgekeken bij het fysiotherapiegedeelte. Hele sympathiek en enthousiaste man die ons een rondleiding gaf daar. En zo te zien is de fysiotherapieruimte op Mercy Home erg compleet voor het behandelen van de CP kinderen. ’s Middags zouden we het veld weer ingaan, maar (echt Indiaas) een fysiotherapeut was te laat door miscommunicatie, toen die er uiteindelijk was waren de autosleutels kwijt…ofwel niet gegaan en fysiotherapie gegeven op Mercy Home als gewoonlijk. De poging hiervoor de volgende dag was gelukkig wel geslaagd en we hebben 4 patiënten gezien die we dan elke week weer gaan bezoeken. De omstandigheden van deze gezinnen zijn over het algemeen wel erg slecht hoor!! We kamen bij een hutje van ongeveer 9 m2 waarin 4 mensen slapen, eten, leven etc. Dat is echt ongelooflijk hoor; ook kunnen de ouders niet goed voor de lichamelijk gehandicapte jongen zorgen, omdat ze altijd aan het werk zijn! Sjonge, sommige mensen hier hebben echt een zwaar leven hoor…die hebben echt helemaal niks en moeten altijd keihard werken. Een andere plaats die we bezochten was een boerderijtje, ook een mini huis en er lag een jongen (22 jaar) met cp (aandoening) voor het huis. Bleek dat de hele familie aan het werk was op het land, daar even een kijkje genomen en als je toch zag hoe slecht die mensen eruitzagen! De oma (ik denk ongeveer 65 jr, maar ze zag eruit als 80+) kwam van het land om de jongen te wassen en aan te kleden voor de therapie. Ondertussen hebben wij de doppinda’s geproefd die ze aan het oogsten waren. Nooit gedacht dat die pinda’s onder de grond groeien??? Die opvoeding op het platteland heeft dus ook niet echt geholpen haha...

Donderdag ’s nachts eruit gegaan om de trein te pakken van 5 uur ’s ochtends (pff..wat een tijd, niks meer gewend hoor; krijg je als je een geregeld leven hebt he:P en niet meer op stap gaat…) en mooi een beetje nog verder gaan slapen in de trein. Je kunt hier zo op een bankje (of bagagerek) in de trein gaan liggen gelukkig….dus toch nog een beetje een bed voor die nacht. ’s Ochtends aangekomen in Bangalore en daar de familie weer gezien, erg gezellig weer! We gingen gelijk flink aan het ontbijt haha…er wordt altijd erg goed voor ons gezorgd wat dat betreft…
’s Middags even kadootjes gekocht voor de bruiloft de volgende dag in Mysore. We moesten hiervoor om 5 uur ’s middags bij Mobility India zijn en zouden vanaf daar vertrekken naar Mysore. Maarja zoals alles hier in India, is niets zeker….Zo kwamen wij daar aan en was het plan weer gecanceled. Gelukkig kregen we een slaapplaats aangeboden bij Smitha en zijn daar heengegaan. Die woont in een soort studentenhuis met nog meer collega’s van Mobility, maar de kamers zijn nog kleiner als in Nederland. Zij deelt een kamer met een collega/vriendin van ongeveer 10 m2. Hier werden wij dus nog bij ingepropt om te slapen. Kon allemaal net, maar wel gezellig knus en mooi onze slaaptijd verpraat. Uiteindelijk 2 uurtjes geslapen om weer om 4 uur op te staan en ons klaar te maken voor de bruiloft. We hadden besloten om nu echt in traditionele kleding te gaan (sari); Een heel gedoe….het kost ongeveer 3 kwartier om deze lap stof om te wikkelen met de juiste vouwen. Het resultaat is erg mooi en je voelt je koningin, totdat je gaat bewegen en je loopt als een pinguïn (nouja wij dan). Ik zou er dan ook niet aan moeten denken om dit elke dag te moeten dragen, wat veel vrouwen wel doen hier! Na anderhalf uur tuttebellen in de vroege ochtend klaar om te vertrekken, maar (je raad het al) de chauffeur van de minibus was een uur te laat, vervolgens nog wat mensen oppikken overal en nergens; tegen die tijd was het spitsuur al begonnen en de eigenlijk 3 uur durende reis naar Mysore werd ongeveer 6 uur….Nouja onderhand staan we hier niet meer verbaasd van (welkom in India haha). Wel jammer dat we hierdoor het rituele en belangrijkste gedeelte van de bruiloft hebben gemist!!! Dat had ik wel graag willen zien, het was een Hindu bruiloft namelijk en leek me wel erg interessant om dat een keer mee te maken.. Uiteindelijk om een uur of 12 aangekomen en de rest van de bruiloft wel meegekregen. Dat ging als volgt, je komt binnen in een zaal, het bruidspaar staat op het podium en er lopen mensen langs die hun feliciteren, kado geven met hun op de foto gaan en dan de volgende. Wij sloten aan in de rij. Eigenlijk praat je dus ook nauwelijks met het bruidspaar, want die blijven op het podium. Na het kado geven en op de foto gaan, ga je naar een andere zaal (erg groot) en is er een lunch. Dit houdt in dat je met jouw groepje staat te wachten (te azen) tot andere mensen uitgegeten zijn en dan snel hun plaats inneemt voordat iemand anders dat doet!! Het is net stoelendans, maar dan zonder muziek. Dat gaat in een rap tempo, pff… het eten ook, snel, snel en dan wegwezen. En dat is de bruiloft hier, geen feest niets eigenlijk! Je bent gem. maar 1,5 uur op een bruiloft..heel apart. Daarna hebben wij de sari uitgedaan (heerlijk wat een bewegingsruimte dan weer) en korte broek en hemdje aangetrokken voor de sightseeing die ’s middags op het programma stond. Hartstikke leuk gehad met de ‘oud-collega’s’ van Mobility India. In de auto ontbrak het natuurlijk niet aan de Indiase beat (iedereen is gek op muziek en dans hier) en er werd wild gedanst. Erg grappig…Ze hadden verder een mooi schema gemaakt waar (denk ik) vrijwel alle bijzondere bezienswaardigheden opstonden van Mysore: Mysore Palace (erg gaaf), Tipu sultan cementary, watervallen/picknickplaats. Op het laatst ’s avonds nog naar fontein geweest (gigantisch druk en populair) met allemaal gekleurde fonteintjes en waterdingen en een watershow. Toen rond half 9 op weg terug naar Bangalore, onderweg nog even gegeten en tegen 1 uur ’s nachts terug. Helemaal kapot de weg terug pff en gelijk ons bedje in gedoken.
Eigenlijk was het de planning om ’s ochtends half 6 weer de trein te pakken terug naar Mercy Home en dan ’s ochtends weer aan het werk te gaan, maar dat hebben we niet gehaald….lekker een keertje uitgeslapen en ’s avonds weer aangekomen. Het was echt Hollands hondenweer toen we het station uitliepen, regen regen regen….en geen riksja te bekennen. Dus eerst gelopen (koud, kun je voorstellen in India??) tot we eindelijk een riksja tegenkwamen. De chauffeur maakte natuurlijk dankbaar gebruik van 2 doorweekte buitenlandse meisjes met zijn prijs;)…

Aan onze uitjes was toen nog geen einde gekomen, want de volgende dag (zondag) waren we uitgenodigd bij Arasu de fysiotherapeut thuis. Hij had voor ons de hele dag een autoriksja gehuurd (wij mochten absoluut niets betalen) en die bracht ons (hobbeldebobbel) naar zijn huis. Hij bleek 12 km. buiten Dharmapuri te wonen op het platteland. Toen we daar aankwamen (we waren een beetje te laat ’s ochtends, misschien de Nederlands punctualiteit toch aan het vergeten???) zat zijn hele familie al op ons te wachten; kinderen, vrouw, vader, moeder, neefjes, nichtjes, broer etc.. die waren natuurlijk erg benieuwd naar de twee witte meisjes. We werden echt als bijzondere gasten behandeld; we moesten binnen gaan zitten en kregen zoetigheid, fruit, lunch....echt van alles.
’s Middags zijn we naar de Tamulin (weet niet of je dat zo schrijft) berg geweest en hebben die beklommen, uiteindelijk bekaf een uitkijkplaats bereikt; maar het uitzicht was echt super! Al met al weer een hele leuke dag gehad…

Maandag fris en fruitig weer aan het werk gegaan, ons laatste weekje voor even!!
Dinsdag kwam Stani ’s ochtends weer naar Dharmapuri. We zijn ’s ochtends naar Salem gereden voor het ophalen van de jurk van zijn tante, bekijken van het waterpark en bezoek aan Sharpfit voor de reparaties van de fysio-apparaten. De voorbereiding was echt weer Indiaans, want wat bleek: de jurk was nog niet klaar, de man van Sharpfit was net in Dharmapuri… Dus behalve het waterpark eigenlijk voor niets heen geweest…Het waterpark is erg leuk voor de kids, en we gaan eind juni hier met alle kinderen naar toe. Dat wordt ook nog een hele voorbereiding straks, als we terugkomen van onze reis, ik denk namelijk niet dat hier de kinderen op zwemles gaan.. Toen we weer terugkwamen in Dharmapuri goed nieuws: de man van Sharpfit was in Mercy Home en heeft alle kapotte apparaten meegenomen om te repareren, eindelijk een beetje schot in de zaak! Woensdag weer het veld in geweest en de rest van de week gewoon fysiotherapie gegeven.
Omdat we zondag zouden vertrekken, hadden we zaterdag nog een klein tripje gepland voor de fysiotherapiekinderen (+/- 15 kinderen). Uiteindelijk zijn dit 26 kinderen geworden, maar ze vonden het allemaal mooi! Heel enthousiast zwaaiden ze byebye Mercy Home toen we vertrokken, en ze zaten allemaal mooi te zingen in de bus. Echt een soort schoolreisje!!
We hadden een picknick gepland bij een stuwdam; Een man, deze had eten geregeld en gedoneerd, ging ook mee met de bus. Later bleek dat hij de pers ook nog had gebeld en ineens kwamen er 5 mannen met camera’s, microfoons etc. op ons af. Ik dacht echt wat is dit??? En wist toen ook nog niet dat ze speciaal voor ons kwamen. Nou wel dus! Het was aan de kant of in de krant haha… En het is in de krant geworden zagen we de volgende dag!!
’s Middags na de picknick zouden we nog gaan bootje varen met de kinderen, maar dit viel letterlijk in het water… Het regent nooit in India overdag, maar deze dag begon het om 2 uur ’s middags te onweren en te regenen…Dus dat was spullen inpakken en weer terug naar Mercy Home. Erg sneu voor de kinderen; zijn ze er een keer een dagje uit, moet je halverwege weer terug vanwege het weer. Nouja gelukkig in juni nog een herkansing voor de kinderen!

Dit was weer even een update van de laatste twee weken, nu lekker op reis en tot een volgende keer!!

Liefs Lotte